Walc wiedeński

• takt: 3/4
• tempo: 60 taktów na minutę

Pochodzenie walca – korzenie w XII wieku. Kształtował się na przestrzeni długiego okresu czasu. Prawdopodobnie wywodzi się z laedlera , a poprzez niego – z wcześniejszych jeszcze tańców ludowych południowych Niemiec. Wczesny walc to prosty krzepki taniec ludu Austrii, potem trafił na dwory. Gdy pierwszy raz zaprezentowano go w obecności dworu i wyższych sfer wiedeńskich, wzbudził mieszane uczucia – jednocześnie zachwyt, ale też dezaprobatę. Nie tylko dlatego, że partnerzy w tańcu stykają się ciałem od kolan aż do klatki piersiowej (tzw. bliska rama), ale również z powodu dynamicznego wirowania, tak charakterystycznego dla tego tańca. Niektórzy twierdzili nawet, że takie tempo walca wraz z towarzyszącym mu ruchem obrotowym może być niebezpieczne dla zdrowia lub wręcz życia tańczących.

Szczyt popularności walca wiedeńskiego przypada na XIX wiek. W Austrii, podczas Kongresu Wiedeńskiego, stał się tańcem, który błyskawicznie podbijał kolejne sale balowe, by zaledwie w kilka czy kilkanaście lat stać się jednym z najbardziej modnych i znanych.

Największą trudność podczas nauki walca wiedeńskiego sprawiają nie same kroki, ale płynność ruchów. Partnerzy rytmicznie unoszą się i opadają, ale bez jakichkolwiek, nawet najmniejszych podskoków. Dzięki temu tańczący sprawiają wrażenie jakby delikatnie, a zarazem zwinnie i zręcznie sunęli po parkiecie. Do tego dochodzą szybkie wirowe obroty, których wykonanie wymaga przestrzeni i miejsca, by w pełni zaprezentować całe piękno i grację walca wiedeńskiego.

Kroki walca -do przodu od pięty, kroki do tyłu – od palców, a boczne – na całych podeszwach. Z każdym krokiem trzeba wykonać lekki obrót w lewo, ważne jest też odpowiednie balansowanie ciężarem ciała. Rytm kroków powinien być miarowy, zarazem zdecydowany i mocny.

Jeśli chodzi natomiast o figury, to w walcu wiedeńskim jest ich pięć: obrót w prawo, obrót w lewo, krok zmienny, natural fleckerl i reverse fleckerl. Przy czym przez cały czas trwania tańca partnerzy powinni być wyprostowani i muszą trzymać sztywną, bliską ramę. Kobieta kładzie swoją dłoń na ramieniu mężczyzny, on z kolei obejmuje ją ręką na wysokości łopatki. Druga para rąk jest złączona i tancerze trzymają ją mniej więcej na wysokości głowy partnerki.

Taniec wybierany głównie na pierwszy taniec weselny.